Buitenland

Gisterenmorgen aan het ontbijt.

'Wáár gaan we vandaag naar toe?' vraagt Puppie.
'Naar Buitenland.' zegt Liefste.
'Buitenland, buitenland; waar ligt dat?'
'In 't binnenland.'
'Mij nie voor de zot houden, hé, of ik vraag een Wii voor Sinterklaas.'
'Neen, écht, Buitenland ligt in 't binnenland.'
'Ach, ik zal 't wel zien straks...'

En zo trokken we gisteren naar Buitenland, een deelgemeente van Bornem,naast Temse en vlak aan de Scheldedijk.

Het was een beetje mistig aan die Schelde, en koud en vochtig. Het was zo wat 'Stille Waters'-weer, mysterieus, wat somber, maar tegelijk ook die immens mooie Schelde. Zelfs Puppie was onder de indruk, want als je van Dijlestad Leuven komt, is de Schelde net iets groter, iets wijder, iets specialer...

Kortom we hebben genoten.

Het was immers weer 'collega's van vroeger'-avondje, van Liefste dit keer. Zo'n avonden overkomen ons de laatste tijd meer en meer. Het lijkt net of iedereen weer behoefte heeft om herinneringen op te halen, om elkaar weer te zien. Het lijkt geen toeval meer, het is bijna elk weekend van dat. Maar voor ons niet gelaten. We hebben gewandeld, gelachen, gegeten... en weer nieuwe afspraken gemaakt. En daar zeggen wij niet neen tegen!

Vandaag

- Wakker geworden met de wekker om 5u55. Durven blijven liggen tot 5u58. Opgestaan. Over de kat gevallen.
- Hoe zou ik mijn haar doen? Los laten? Opsteken? Met wat voor speld dan? Toch maar los laten?
- Hè, wat zie ik er dik uit in die broek! Toch maar een andere aandoen? Neen, dit is de enige die mij nog past. Geen suiker eten vandaag.
- 6u20. In de auto. Koud. Hé, ik ben mijn kersenpittenkussen vergeten. Verwarming op 26°.
- Bekijk mij zo nie, uil. Ge ziet er 's morgens in de file ook nie op uw best uit, hoor!
- Waar is die badge? Ben ik nu écht de eerste? Stom. Nu moet ik zelf de deur opendoen, het licht aandoen...
- Ha, die guppies, alles kits? Mammie is hier, hoor. Ge krijgt direct uw ontbijt... Leeft nog iedereen?
- 57 mails??!!?? Ziet ge wel, ik had gisteren geen congé mogen nemen...
- Verdorie, da koffiemachien is weer kapot. Ah nee, de bonen zijn op.
- Hè, wie belt nu zo vroeg als ik nog geen koffie gehad heb. 'Ha, die P., neen geen probleem, zeg maar. Tuurlijk los ik da wel ff op. Veel werk? Bwah, valt wel mee! '
-' Oh, sh.t, wanneer ga ik dat doen?' Nie panikeren, de dag is nog lang...
-' Ha, die H.''Ben je jarig vandaag?' Proficiat! 28 jaar... fantastische leeftijd.
- Taart! Hmm, lekker! Maar die broeken die nie meer passen dan? Morgen, da's een probleem voor morgen. Eerst die chocoladecake met banaan.
- Werk, werk, werk...
- Mag ik da bij op uwe stapel leggen?
- Zullen we iets gaan eten? Hé, de zalmsla is op...
- Dezenamiddag ben ik onzichtbaar. Dit werkje moet écht af.
- Maar dit moeten we vóór vanavond nog even overlopen hebben... en dat contract moet tegen vanavond ook af...
- File van St.Stevens Woluwe tot Heverlee
- Huiswerk breuken. Hoe ging da ook weer, breuken?
- Lunch Garden. Zeesteak met pureer en tartaarsaus
- Carrefour: de nieuwe humo.
- Ebay. Ocharme: 'Trouwkleed te koop; nooit gedragen'.
- Douche. Hè wat duurt dat lang voordat da water warm is...

En toch ben ik over 't algemeen een blij persoon, hoor!

Puppie dicht...

... en nogal wel in 't engelsch...

I feel like a bird
Light and proud
I walk on the clouds
Every cloud has a silver lining
It gives me inner peace
Time stands still
And nobody feels it
Just you and me

We walk in the park
We laugh
Little ducks swim
People stand
Everybody
Except you and me

Kylie Minogue

Volgend jaar komt Kylie Minogue naar België. En ook al zou ik haar muziek graag horen, ik zou nog niet gaan. Ik heb namelijk iets tegen Kylie. Ze maakt aardige liedjes, het is een schoon madam en voor haar figuur zou ik een figuurlijke moord plegen, maar haar eindeloze geëmmer over haar borstkanker komt me stilletjesaan de strot uit. Hoe lang is het nu geleden dat ze ziek werd? Iets meer dan 2 jaar? En nog altijd melkt Kylie haar miserie uit... Hoe erg het toch wel was... en dat ze toch zo blij is dat ze terug is... en dat ze er sterker uitgekomen is... en dat haar muziek nu zoveel beter is... en dat ze zichzelf heeft leren kennen.
Ik mag mezelf ervaringsdeskundige noemen en ik kan me zo wel wat inbeelden hoe Kylie zich voelt, maar Kylie mag nu stilletjesaan een niveautje hoger stappen, lijkt me, weg van het ikke, ikke, ikke, maar verder naar: 'Wat kan ik daar nu mee doen naar anderen toe.'
Ik heb gewone vrouwen gezien, ex-borstkankerpatiënten, die in het ziekenhuis bij pasgeopereerde borstkankerpatiënten hun hand komen vasthouden en zeggen: 'ik weet hoe rot het is, hoe ellendig je je voelt, hoe je zelfvertrouwen een knauw heeft gekregen, maar ik beloof je dat er een dag komt dat dit allemaal achter de rug is, dat je terug met sterretjes in je ogen loopt... dat je weer je ouwe ik wordt, maar dan nóg beter'. Ik heb in het inloophuis van de Vlaamse Liga tegen Kanker ex-borstkankerpatiënten gezien die luisteren, die helpen, die zeggen: 'ja, ik weet dat die pruik pokkevervelend is, maar er komt een dag dat je terug nieuw haar krijgt en ik beloof je dat het mooier wordt dan voorheen.'
Hele gewone vrouwen, maar vrouwen die het verschil maken, die over hun eigen ellende heen gestapt zijn en iets met hun ervaring willen doen; die die ervaring willen ombuigen naar iets positiefs en daar anderen in willen laten delen.
En dat mis ik bij Kylie... Nochtans heeft ze door haar enorme populariteit een beentje voor. Zij kan niet alleen het verschil maken voor enkele vrouwen, maar voor heel veel mensen. Wanneer je in onze maatschappij op de eerste rij staat, zoals Kylie, dan heb je de maatschappelijke plicht om ook om te kijken naar diegenen die op de achterste rijen staan.
En dat is helemaal niet moeilijk. Want in deze overgemediatiseerde wereld hoef je als popster, acteur of whatever, maar even te zuchten en de hele wereld heeft het gehoord. En dat biedt kansen. Maar daar is ons Kylie nog niet aan toe. Spijtig. Maar moest je volgend jaar naar haar concert gaan in het Sportpaleis, doe haar tóch maar de groeten van mij... en fluister haar even mijn blogadres in haar oor!

Planet Earth

Het is zondag, late namiddag en Puppie is naar 'Princess Diaries II' op DVD aan het kijken. Het is de meest zeemzoete, onnozele, 'everything is fantastic', rozige Hollywoodmovie die je je maar kunt inbeelden. Maar momenteel is het het ideale medicijn, de perfecte 'ik kijk dus ik denk niet'-film. En dat is nu even nodig. We komen immers net van Leuven waar we naar Planet Earth zijn gaan kijken, of tenminste, naar een stuk er van. We zijn immers halverwege weggelopen. Het is een fantastisch mooie film; de aarde is ongelooflijk mooi in beeld gebracht. Maar het was weer van dat: kuddes dieren waarvan de zwakke jonkies door hun predators gepakt en opgepeuzeld worden. En dat niet 1 keer, maar de hele tijd. Het begint met ontroerende beelden van een ijsbeervrouwtje met haar jongen. Maar meteen wordt er bij vermeld dat de 2 jongen het niet zullen overleven. Vervolgens komt een kudde kariboes in beeld en al gauw focust het beeld op een jong dat door een wolf opgejaagd wordt en het pleit verliest. Even later zijn we in Afrika waar eerst een impala in slow motion door een leeuw gepakt wordt en vervolgens een kudde olifanten in een zandstorm terecht komt en waar een jong helemaal van de kudde geïsoleerd raakt en dus een gewisse dood tegemoet loopt.
Dan wordt het nacht op de steppe. De olifanten doen hun best om zich tegen de leeuwen te beschermen, maar één olifant wordt door 30 leeuwen tegelijk aangevallen en... toen was het genoeg!! Puppie had ondertussen al 2 zakdoeken volgesnotterd, was hysterisch aan het huilen en zelf kon ik er ook niet meer tegen. We zijn dan maar de zaal uitgeslopen.
En dus zitten we nu weer thuis. De kachel is aan, er staat iets lekkers op tafel en 'Princess Mia' doet haar best om de akelige ervaring te doen vergeten. En het lijkt haar wonderwel te lukken!
Maar zoals altijd proberen we toch weer wat positiefs uit de ervaring te halen: Puppie is vastbesloten om minder vlees te gaan eten. En dat kan ik, als vleesloze sinds bijna een jaar, alleen maar toejuichen!