donderdag 29 november 2007

Vandaag

- Wakker geworden met de wekker om 5u55. Durven blijven liggen tot 5u58. Opgestaan. Over de kat gevallen.
- Hoe zou ik mijn haar doen? Los laten? Opsteken? Met wat voor speld dan? Toch maar los laten?
- Hè, wat zie ik er dik uit in die broek! Toch maar een andere aandoen? Neen, dit is de enige die mij nog past. Geen suiker eten vandaag.
- 6u20. In de auto. Koud. Hé, ik ben mijn kersenpittenkussen vergeten. Verwarming op 26°.
- Bekijk mij zo nie, uil. Ge ziet er 's morgens in de file ook nie op uw best uit, hoor!
- Waar is die badge? Ben ik nu écht de eerste? Stom. Nu moet ik zelf de deur opendoen, het licht aandoen...
- Ha, die guppies, alles kits? Mammie is hier, hoor. Ge krijgt direct uw ontbijt... Leeft nog iedereen?
- 57 mails??!!?? Ziet ge wel, ik had gisteren geen congé mogen nemen...
- Verdorie, da koffiemachien is weer kapot. Ah nee, de bonen zijn op.
- Hè, wie belt nu zo vroeg als ik nog geen koffie gehad heb. 'Ha, die P., neen geen probleem, zeg maar. Tuurlijk los ik da wel ff op. Veel werk? Bwah, valt wel mee! '
-' Oh, sh.t, wanneer ga ik dat doen?' Nie panikeren, de dag is nog lang...
-' Ha, die H.''Ben je jarig vandaag?' Proficiat! 28 jaar... fantastische leeftijd.
- Taart! Hmm, lekker! Maar die broeken die nie meer passen dan? Morgen, da's een probleem voor morgen. Eerst die chocoladecake met banaan.
- Werk, werk, werk...
- Mag ik da bij op uwe stapel leggen?
- Zullen we iets gaan eten? Hé, de zalmsla is op...
- Dezenamiddag ben ik onzichtbaar. Dit werkje moet écht af.
- Maar dit moeten we vóór vanavond nog even overlopen hebben... en dat contract moet tegen vanavond ook af...
- File van St.Stevens Woluwe tot Heverlee
- Huiswerk breuken. Hoe ging da ook weer, breuken?
- Lunch Garden. Zeesteak met pureer en tartaarsaus
- Carrefour: de nieuwe humo.
- Ebay. Ocharme: 'Trouwkleed te koop; nooit gedragen'.
- Douche. Hè wat duurt dat lang voordat da water warm is...

En toch ben ik over 't algemeen een blij persoon, hoor!

Puppie dicht...

... en nogal wel in 't engelsch...

I feel like a bird
Light and proud
I walk on the clouds
Every cloud has a silver lining
It gives me inner peace
Time stands still
And nobody feels it
Just you and me

We walk in the park
We laugh
Little ducks swim
People stand
Everybody
Except you and me

woensdag 28 november 2007

Kylie Minogue

Volgend jaar komt Kylie Minogue naar België. En ook al zou ik haar muziek graag horen, ik zou nog niet gaan. Ik heb namelijk iets tegen Kylie. Ze maakt aardige liedjes, het is een schoon madam en voor haar figuur zou ik een figuurlijke moord plegen, maar haar eindeloze geëmmer over haar borstkanker komt me stilletjesaan de strot uit. Hoe lang is het nu geleden dat ze ziek werd? Iets meer dan 2 jaar? En nog altijd melkt Kylie haar miserie uit... Hoe erg het toch wel was... en dat ze toch zo blij is dat ze terug is... en dat ze er sterker uitgekomen is... en dat haar muziek nu zoveel beter is... en dat ze zichzelf heeft leren kennen.
Ik mag mezelf ervaringsdeskundige noemen en ik kan me zo wel wat inbeelden hoe Kylie zich voelt, maar Kylie mag nu stilletjesaan een niveautje hoger stappen, lijkt me, weg van het ikke, ikke, ikke, maar verder naar: 'Wat kan ik daar nu mee doen naar anderen toe.'
Ik heb gewone vrouwen gezien, ex-borstkankerpatiënten, die in het ziekenhuis bij pasgeopereerde borstkankerpatiënten hun hand komen vasthouden en zeggen: 'ik weet hoe rot het is, hoe ellendig je je voelt, hoe je zelfvertrouwen een knauw heeft gekregen, maar ik beloof je dat er een dag komt dat dit allemaal achter de rug is, dat je terug met sterretjes in je ogen loopt... dat je weer je ouwe ik wordt, maar dan nóg beter'. Ik heb in het inloophuis van de Vlaamse Liga tegen Kanker ex-borstkankerpatiënten gezien die luisteren, die helpen, die zeggen: 'ja, ik weet dat die pruik pokkevervelend is, maar er komt een dag dat je terug nieuw haar krijgt en ik beloof je dat het mooier wordt dan voorheen.'
Hele gewone vrouwen, maar vrouwen die het verschil maken, die over hun eigen ellende heen gestapt zijn en iets met hun ervaring willen doen; die die ervaring willen ombuigen naar iets positiefs en daar anderen in willen laten delen.
En dat mis ik bij Kylie... Nochtans heeft ze door haar enorme populariteit een beentje voor. Zij kan niet alleen het verschil maken voor enkele vrouwen, maar voor heel veel mensen. Wanneer je in onze maatschappij op de eerste rij staat, zoals Kylie, dan heb je de maatschappelijke plicht om ook om te kijken naar diegenen die op de achterste rijen staan.
En dat is helemaal niet moeilijk. Want in deze overgemediatiseerde wereld hoef je als popster, acteur of whatever, maar even te zuchten en de hele wereld heeft het gehoord. En dat biedt kansen. Maar daar is ons Kylie nog niet aan toe. Spijtig. Maar moest je volgend jaar naar haar concert gaan in het Sportpaleis, doe haar tóch maar de groeten van mij... en fluister haar even mijn blogadres in haar oor!

zondag 25 november 2007

Planet Earth







Het is zondag, late namiddag en Puppie is naar 'Princess Diaries II' op DVD aan het kijken. Het is de meest zeemzoete, onnozele, 'everything is fantastic', rozige Hollywoodmovie die je je maar kunt inbeelden. Maar momenteel is het het ideale medicijn, de perfecte 'ik kijk dus ik denk niet'-film. En dat is nu even nodig. We komen immers net van Leuven waar we naar Planet Earth zijn gaan kijken, of tenminste, naar een stuk er van. We zijn immers halverwege weggelopen. Het is een fantastisch mooie film; de aarde is ongelooflijk mooi in beeld gebracht. Maar het was weer van dat: kuddes dieren waarvan de zwakke jonkies door hun predators gepakt en opgepeuzeld worden. En dat niet 1 keer, maar de hele tijd. Het begint met ontroerende beelden van een ijsbeervrouwtje met haar jongen. Maar meteen wordt er bij vermeld dat de 2 jongen het niet zullen overleven. Vervolgens komt een kudde kariboes in beeld en al gauw focust het beeld op een jong dat door een wolf opgejaagd wordt en het pleit verliest. Even later zijn we in Afrika waar eerst een impala in slow motion door een leeuw gepakt wordt en vervolgens een kudde olifanten in een zandstorm terecht komt en waar een jong helemaal van de kudde geïsoleerd raakt en dus een gewisse dood tegemoet loopt.
Dan wordt het nacht op de steppe. De olifanten doen hun best om zich tegen de leeuwen te beschermen, maar één olifant wordt door 30 leeuwen tegelijk aangevallen en... toen was het genoeg!! Puppie had ondertussen al 2 zakdoeken volgesnotterd, was hysterisch aan het huilen en zelf kon ik er ook niet meer tegen. We zijn dan maar de zaal uitgeslopen.
En dus zitten we nu weer thuis. De kachel is aan, er staat iets lekkers op tafel en 'Princess Mia' doet haar best om de akelige ervaring te doen vergeten. En het lijkt haar wonderwel te lukken!
Maar zoals altijd proberen we toch weer wat positiefs uit de ervaring te halen: Puppie is vastbesloten om minder vlees te gaan eten. En dat kan ik, als vleesloze sinds bijna een jaar, alleen maar toejuichen!

woensdag 21 november 2007

Evangeline beslist...

... om vanaf vandaag de ik-vorm te gebruiken.

Véél te moeilijk om altijd de Evangeline-vorm te gebruiken ... en véél leuker om een eigen mening te hebben! 'Ik ben het waard!' (zeggen ze toch ook altijd in de clipjes van L'Oreal)

vrijdag 16 november 2007

Guppybabies III

't is weer van dat... 25 jongelen ondertussen...

Yellowstone: The rough guide











Gisteren dees boekje als verjaardagscadeau van collegaatjes M., I. en V. gekregen. Een schot in de roos!

Klaar dus voor het serieuze planningswerk: wat willen we zien, welke hikes gaan we doen, en vooral: is onze conditie er klaar voor? Maw. tóch misschien nog wat gaan sporten vóór we serieuze wandelingen gaan doen...?
Bhwek... sporten is nooit Evangeline's favoriete tijdverdrijf geweest; er zijn véél leukere dingen te doen in 't leven! Maar nu misschien tóch maar doen..?

dinsdag 13 november 2007

Zwembandjes











'Amai, zegt collega R. 'Een nieuw aquarium, een nieuwe printer, je wordt nogal verwend dezer dagen!'
Evangeline kijkt hem wat verdwaasd aan.
'En wat is 't volgende?'
'Zwembandjes!' zegt coördinator P. 'Zwembandjes!'
Nu is 't de beurt aan collega R. om wat verdwaasd te kijken.
'Ze is wat aan 't verzuipen in 't werk de laatste dagen' zegt coördinator P. ''Daar moeten we wat aan doen.'
Evangeline zucht opgelucht. Nu die zwembandjes nog zoeken...

Verjaardag!





Dit weekend jarig geweest.

Veel volk over de vloer, leuke cadeautjes, lekker eten... maar vooral héél veel lieve wensen van héél veel lieve mensen!
Dank je wel, allemaal!

Guppybabies II

'We mogen die guppies niet meer alleen laten in het weekend', zegt Evangeline.
'Waarom niet?' zegt collega R.
'Telkens als het weekend geweest is, kopen die babies!'
'Tja, wat doe je anders als je 2 dagen geen eten krijgt, zonder licht zit en enkel elkaars gezelschap hebt...'

dinsdag 6 november 2007

Captain Wilmart



Het moet raar voelen, daar in die Tchadische cel voor Captain Wilmart. Dat is ver van zijn natuurlijke biotoop. Dat is geen oord voor hem...
Evangeline kent Captain Wilmart, nog van bij Sabena. Evangeline heeft vaak met hem gevlogen. Captain Wilmart was nog een échte, een captain van de oude stempel, kaarsrecht, kepie wat schuin op het hoofd, zelfverzekerd, wat uit de hoogte, très veille France ... maar steeds 'aan het hoofd van zijn bemanning', ook in de betekenis van 'steeds opkomen voor zijn bemanning': agressieve passagier, koffer kwijt, te weinig kamers in het hotel: Captain Wilmart vond altijd een oplossing en bleef bij zijn bemanning tot er een oplossing gevonden was. En dat was een fijn gevoel!
Zo deed Evangeline in een vorig leven eens een 'Brazzaville' met Captain Wilmart. Leuke bestemming vonden ze toen: hotel Intercontinental vlak aan de Congostroom, lekker zwembad, lekker weer en vroegere Franse kolonie, dus ook nog lekker eten. Op een avond zaten Evangeline en haar collega's voor een laat diner bij de plaatselijke chinees (inderdaad ook in Afrika vind je de lokale Ming Dynasty). Het was al érg laat toen ze buiten kwamen en direct was daar dat raar gevoel. Niemand meer op straat, pikdonker, muisstil... Na een tijdje kwam daar toch die verdwaalde taxi opduiken, taxichauffeur compleet in paniek... er had immers net een staatsgreep plaatsgevonden en niemand mocht nog op straat. Met veel gezeur, gesmeek en behoorlijk wat geld wou hij toch nog naar het hotel rijden. Helaas... onderweg werd de taxi aangehouden door een bende rebellerende soldaten, duidelijk dronken en duidelijk van plan hun nieuwverworven macht te gelde te maken. Papieren moesten de meisjes tonen. Papieren... niemand had papieren op zak in Afrika. Dat deed je toen gewoon niet. Tja... dan moesten ze maar mee naar 'le bureau'. Dat waren Evangeline en de collega's nu absoluut niet van plan. Dat was géén goed plan... zéker niet als de soldaten over hun training bij de Mosad beginnen en over wat ze wel eens graag met de meisjes zouden willen doen...Maar als ze al hun geld afgaven, dan was dat ook oké. Zo ging dat toen in Afrika: met geld kon alles... Om een lang verhaal kort te maken: met bibberende benen en compleet blut arriveren ze een half uur later in het hotel.
De volgende morgen aan het ontbijt, de staatsgreep was alweer voorbij, ook dát ging zo in Afrika, vertellen ze hun verhaal in geuren en kleuren.
'Hoeveel geld zijn jullie kwijt?' vraagt Captain Wilmart.
'Tja, behoorlijk wat, maar is niet erg hoor; we moeten tóch wat op dieet' zeggen Evangeline en de collega's gibberend want blij dat ze veilig aan dat ontbijt zitten.
'Hoeveel?' vraagt Captain Wilmart.
Wat aarzelend noemen de meisjes het bedrag. Captain Wilmart haalt zijn portefeuille tevoorschijn en geeft aan elk van de stewardessen het geld dat ze de vorige avond kwijtgeraakt waren.
De meisjes kijken verbaasd, maar ook wel stiekem opgelucht... 5 dagen water en brood leek niet écht aanlokkelijk.
Zou Captain Wilmart nu water en brood krijgen? Evangeline hoopt dat hij eerlijk en rechtvaardig behandeld wordt want dat er van zijnentwege kwaad opzet gemoeid is? Dat gelooft Evangeline niet...daar is Captain Jacques ne veel te sjieken tiep voor!
Good luck, Captain!

maandag 5 november 2007

Warmbloedig spektakel

Mailtje van vriendin I. in de mailbox van Evangeline:
"Op zondag 18/11 zijn we met ons zessen ingeschreven voor een onvergetelijk gastronomisch spektakel waarbij warmbloedige tv-chefs voor ons een spetterende kookshow verzorgen en waarbij we tussendoor kunnen genieten van passionele dansdemonstraties en opzwepende Zuid-Amerikaanse ritmes.
Je snapt niet dat we dit al niet eerder gedaan hebben :-)"

Antwoord van Evangeline:
"Hoe, nog niet eerder gedaan? Bij ons in de keuken gaat het er elke dag warmbloedig, spetterend en passioneel aan toe... Bij jullie niet dan? ;-) "

Antwoord van vriendin I:
"Onze keukentafel is te hoog..."

Trouwfeest




Afgelopen zaterdag was het zover: het trouwfeest van vriendin V. Evangeline was zenuwachtig, benieuwd, ongeduldig.
Maar het was de moeite waard! Het was een gigantisch fantastisch ongelooflijk trouwfeest! De bruid en bruidegom straalden, de zaal, Theadrome was origineel, het walking dinner trendy en lekker. Maar bovenal was het weerzien met de vriendinnen verschrikkelijk emotioneel en tegelijk geweldig! Iedereen was er en iedereen was blij! Het leven is niet altijd voor iedereen even vriendelijk geweest de laatste jaren, maar zaterdag was alles puur geluk! Evangeline heeft genoten; gisteren deden haar kaken pijn van 't lachen en gibberen. Helaas deden niet alleen de kaken pijn, ook het hoofd en de maag en zowat alles... beetje kater, kent u dat? Maar ach, volgende lente komen de vriendinnen terug samen... een hernieuwing van 20 jaar vriendschap!

donderdag 1 november 2007

Eva de Roovere



Eva de Roovere is voor Liefste wat George Clooney voor Evangeline is: een lekker stuk dus en niet te versmaden. Dus heeft Evangeline voor Liefstes verjaardag een avondje Eva De Roovere cadeau gedaan. Geen avondje privé, hé, wel een ticket voor een concert in de Zuiderkroon in Antwerpen en niet alleen, hé, wel tesamen met Evangeline en Puppie. Gisteren was het zover: eerst een voormiddagje boekenbeurs, daarna wat slenteren door ''t Stad', lekker eten bij Lucy Chang en dan.. Eva.. in vol ornaat! En het was fantastisch! Wat een stem! Wat een madam! Het was pure poëzie op muziek gezet! En altijd weer die stem! Galmend, melodieus, lief, zacht, sterk, gigantisch... geen doorsnee commerciële muziek, wel pareltjes van verscheidenheid. Hoogtepunt voor Puppie was de signeersessie van Eva. Puppie's naam is namelijk niet alledaags en de gemiddelde mens struikelt wel eens over de schrijfwijze. Niet Eva. Eva schreef Puppies naam met veel zwier en veel liefs op haar CD. Puppie fier en Evangeline en Liefste ook! Eva heeft er eeuwigdurende fans bij! Nog zo van dat, Eva!