Captain Wilmart

Het moet raar voelen, daar in die Tchadische cel voor Captain Wilmart. Dat is ver van zijn natuurlijke biotoop. Dat is geen oord voor hem...
Evangeline kent Captain Wilmart, nog van bij Sabena. Evangeline heeft vaak met hem gevlogen. Captain Wilmart was nog een échte, een captain van de oude stempel, kaarsrecht, kepie wat schuin op het hoofd, zelfverzekerd, wat uit de hoogte, très veille France ... maar steeds 'aan het hoofd van zijn bemanning', ook in de betekenis van 'steeds opkomen voor zijn bemanning': agressieve passagier, koffer kwijt, te weinig kamers in het hotel: Captain Wilmart vond altijd een oplossing en bleef bij zijn bemanning tot er een oplossing gevonden was. En dat was een fijn gevoel!
Zo deed Evangeline in een vorig leven eens een 'Brazzaville' met Captain Wilmart. Leuke bestemming vonden ze toen: hotel Intercontinental vlak aan de Congostroom, lekker zwembad, lekker weer en vroegere Franse kolonie, dus ook nog lekker eten. Op een avond zaten Evangeline en haar collega's voor een laat diner bij de plaatselijke chinees (inderdaad ook in Afrika vind je de lokale Ming Dynasty). Het was al érg laat toen ze buiten kwamen en direct was daar dat raar gevoel. Niemand meer op straat, pikdonker, muisstil... Na een tijdje kwam daar toch die verdwaalde taxi opduiken, taxichauffeur compleet in paniek... er had immers net een staatsgreep plaatsgevonden en niemand mocht nog op straat. Met veel gezeur, gesmeek en behoorlijk wat geld wou hij toch nog naar het hotel rijden. Helaas... onderweg werd de taxi aangehouden door een bende rebellerende soldaten, duidelijk dronken en duidelijk van plan hun nieuwverworven macht te gelde te maken. Papieren moesten de meisjes tonen. Papieren... niemand had papieren op zak in Afrika. Dat deed je toen gewoon niet. Tja... dan moesten ze maar mee naar 'le bureau'. Dat waren Evangeline en de collega's nu absoluut niet van plan. Dat was géén goed plan... zéker niet als de soldaten over hun training bij de Mosad beginnen en over wat ze wel eens graag met de meisjes zouden willen doen...Maar als ze al hun geld afgaven, dan was dat ook oké. Zo ging dat toen in Afrika: met geld kon alles... Om een lang verhaal kort te maken: met bibberende benen en compleet blut arriveren ze een half uur later in het hotel.
De volgende morgen aan het ontbijt, de staatsgreep was alweer voorbij, ook dát ging zo in Afrika, vertellen ze hun verhaal in geuren en kleuren.
'Hoeveel geld zijn jullie kwijt?' vraagt Captain Wilmart.
'Tja, behoorlijk wat, maar is niet erg hoor; we moeten tóch wat op dieet' zeggen Evangeline en de collega's gibberend want blij dat ze veilig aan dat ontbijt zitten.
'Hoeveel?' vraagt Captain Wilmart.
Wat aarzelend noemen de meisjes het bedrag. Captain Wilmart haalt zijn portefeuille tevoorschijn en geeft aan elk van de stewardessen het geld dat ze de vorige avond kwijtgeraakt waren.
De meisjes kijken verbaasd, maar ook wel stiekem opgelucht... 5 dagen water en brood leek niet écht aanlokkelijk.
Zou Captain Wilmart nu water en brood krijgen? Evangeline hoopt dat hij eerlijk en rechtvaardig behandeld wordt want dat er van zijnentwege kwaad opzet gemoeid is? Dat gelooft Evangeline niet...daar is Captain Jacques ne veel te sjieken tiep voor!
Good luck, Captain!