Buitenland

Gisterenmorgen aan het ontbijt.

'Wáár gaan we vandaag naar toe?' vraagt Puppie.
'Naar Buitenland.' zegt Liefste.
'Buitenland, buitenland; waar ligt dat?'
'In 't binnenland.'
'Mij nie voor de zot houden, hé, of ik vraag een Wii voor Sinterklaas.'
'Neen, écht, Buitenland ligt in 't binnenland.'
'Ach, ik zal 't wel zien straks...'

En zo trokken we gisteren naar Buitenland, een deelgemeente van Bornem,naast Temse en vlak aan de Scheldedijk.

Het was een beetje mistig aan die Schelde, en koud en vochtig. Het was zo wat 'Stille Waters'-weer, mysterieus, wat somber, maar tegelijk ook die immens mooie Schelde. Zelfs Puppie was onder de indruk, want als je van Dijlestad Leuven komt, is de Schelde net iets groter, iets wijder, iets specialer...

Kortom we hebben genoten.

Het was immers weer 'collega's van vroeger'-avondje, van Liefste dit keer. Zo'n avonden overkomen ons de laatste tijd meer en meer. Het lijkt net of iedereen weer behoefte heeft om herinneringen op te halen, om elkaar weer te zien. Het lijkt geen toeval meer, het is bijna elk weekend van dat. Maar voor ons niet gelaten. We hebben gewandeld, gelachen, gegeten... en weer nieuwe afspraken gemaakt. En daar zeggen wij niet neen tegen!

Vandaag

- Wakker geworden met de wekker om 5u55. Durven blijven liggen tot 5u58. Opgestaan. Over de kat gevallen.
- Hoe zou ik mijn haar doen? Los laten? Opsteken? Met wat voor speld dan? Toch maar los laten?
- Hè, wat zie ik er dik uit in die broek! Toch maar een andere aandoen? Neen, dit is de enige die mij nog past. Geen suiker eten vandaag.
- 6u20. In de auto. Koud. Hé, ik ben mijn kersenpittenkussen vergeten. Verwarming op 26°.
- Bekijk mij zo nie, uil. Ge ziet er 's morgens in de file ook nie op uw best uit, hoor!
- Waar is die badge? Ben ik nu écht de eerste? Stom. Nu moet ik zelf de deur opendoen, het licht aandoen...
- Ha, die guppies, alles kits? Mammie is hier, hoor. Ge krijgt direct uw ontbijt... Leeft nog iedereen?
- 57 mails??!!?? Ziet ge wel, ik had gisteren geen congé mogen nemen...
- Verdorie, da koffiemachien is weer kapot. Ah nee, de bonen zijn op.
- Hè, wie belt nu zo vroeg als ik nog geen koffie gehad heb. 'Ha, die P., neen geen probleem, zeg maar. Tuurlijk los ik da wel ff op. Veel werk? Bwah, valt wel mee! '
-' Oh, sh.t, wanneer ga ik dat doen?' Nie panikeren, de dag is nog lang...
-' Ha, die H.''Ben je jarig vandaag?' Proficiat! 28 jaar... fantastische leeftijd.
- Taart! Hmm, lekker! Maar die broeken die nie meer passen dan? Morgen, da's een probleem voor morgen. Eerst die chocoladecake met banaan.
- Werk, werk, werk...
- Mag ik da bij op uwe stapel leggen?
- Zullen we iets gaan eten? Hé, de zalmsla is op...
- Dezenamiddag ben ik onzichtbaar. Dit werkje moet écht af.
- Maar dit moeten we vóór vanavond nog even overlopen hebben... en dat contract moet tegen vanavond ook af...
- File van St.Stevens Woluwe tot Heverlee
- Huiswerk breuken. Hoe ging da ook weer, breuken?
- Lunch Garden. Zeesteak met pureer en tartaarsaus
- Carrefour: de nieuwe humo.
- Ebay. Ocharme: 'Trouwkleed te koop; nooit gedragen'.
- Douche. Hè wat duurt dat lang voordat da water warm is...

En toch ben ik over 't algemeen een blij persoon, hoor!

Puppie dicht...

... en nogal wel in 't engelsch...

I feel like a bird
Light and proud
I walk on the clouds
Every cloud has a silver lining
It gives me inner peace
Time stands still
And nobody feels it
Just you and me

We walk in the park
We laugh
Little ducks swim
People stand
Everybody
Except you and me

Kylie Minogue

Volgend jaar komt Kylie Minogue naar België. En ook al zou ik haar muziek graag horen, ik zou nog niet gaan. Ik heb namelijk iets tegen Kylie. Ze maakt aardige liedjes, het is een schoon madam en voor haar figuur zou ik een figuurlijke moord plegen, maar haar eindeloze geëmmer over haar borstkanker komt me stilletjesaan de strot uit. Hoe lang is het nu geleden dat ze ziek werd? Iets meer dan 2 jaar? En nog altijd melkt Kylie haar miserie uit... Hoe erg het toch wel was... en dat ze toch zo blij is dat ze terug is... en dat ze er sterker uitgekomen is... en dat haar muziek nu zoveel beter is... en dat ze zichzelf heeft leren kennen.
Ik mag mezelf ervaringsdeskundige noemen en ik kan me zo wel wat inbeelden hoe Kylie zich voelt, maar Kylie mag nu stilletjesaan een niveautje hoger stappen, lijkt me, weg van het ikke, ikke, ikke, maar verder naar: 'Wat kan ik daar nu mee doen naar anderen toe.'
Ik heb gewone vrouwen gezien, ex-borstkankerpatiënten, die in het ziekenhuis bij pasgeopereerde borstkankerpatiënten hun hand komen vasthouden en zeggen: 'ik weet hoe rot het is, hoe ellendig je je voelt, hoe je zelfvertrouwen een knauw heeft gekregen, maar ik beloof je dat er een dag komt dat dit allemaal achter de rug is, dat je terug met sterretjes in je ogen loopt... dat je weer je ouwe ik wordt, maar dan nóg beter'. Ik heb in het inloophuis van de Vlaamse Liga tegen Kanker ex-borstkankerpatiënten gezien die luisteren, die helpen, die zeggen: 'ja, ik weet dat die pruik pokkevervelend is, maar er komt een dag dat je terug nieuw haar krijgt en ik beloof je dat het mooier wordt dan voorheen.'
Hele gewone vrouwen, maar vrouwen die het verschil maken, die over hun eigen ellende heen gestapt zijn en iets met hun ervaring willen doen; die die ervaring willen ombuigen naar iets positiefs en daar anderen in willen laten delen.
En dat mis ik bij Kylie... Nochtans heeft ze door haar enorme populariteit een beentje voor. Zij kan niet alleen het verschil maken voor enkele vrouwen, maar voor heel veel mensen. Wanneer je in onze maatschappij op de eerste rij staat, zoals Kylie, dan heb je de maatschappelijke plicht om ook om te kijken naar diegenen die op de achterste rijen staan.
En dat is helemaal niet moeilijk. Want in deze overgemediatiseerde wereld hoef je als popster, acteur of whatever, maar even te zuchten en de hele wereld heeft het gehoord. En dat biedt kansen. Maar daar is ons Kylie nog niet aan toe. Spijtig. Maar moest je volgend jaar naar haar concert gaan in het Sportpaleis, doe haar tóch maar de groeten van mij... en fluister haar even mijn blogadres in haar oor!

Planet Earth

Het is zondag, late namiddag en Puppie is naar 'Princess Diaries II' op DVD aan het kijken. Het is de meest zeemzoete, onnozele, 'everything is fantastic', rozige Hollywoodmovie die je je maar kunt inbeelden. Maar momenteel is het het ideale medicijn, de perfecte 'ik kijk dus ik denk niet'-film. En dat is nu even nodig. We komen immers net van Leuven waar we naar Planet Earth zijn gaan kijken, of tenminste, naar een stuk er van. We zijn immers halverwege weggelopen. Het is een fantastisch mooie film; de aarde is ongelooflijk mooi in beeld gebracht. Maar het was weer van dat: kuddes dieren waarvan de zwakke jonkies door hun predators gepakt en opgepeuzeld worden. En dat niet 1 keer, maar de hele tijd. Het begint met ontroerende beelden van een ijsbeervrouwtje met haar jongen. Maar meteen wordt er bij vermeld dat de 2 jongen het niet zullen overleven. Vervolgens komt een kudde kariboes in beeld en al gauw focust het beeld op een jong dat door een wolf opgejaagd wordt en het pleit verliest. Even later zijn we in Afrika waar eerst een impala in slow motion door een leeuw gepakt wordt en vervolgens een kudde olifanten in een zandstorm terecht komt en waar een jong helemaal van de kudde geïsoleerd raakt en dus een gewisse dood tegemoet loopt.
Dan wordt het nacht op de steppe. De olifanten doen hun best om zich tegen de leeuwen te beschermen, maar één olifant wordt door 30 leeuwen tegelijk aangevallen en... toen was het genoeg!! Puppie had ondertussen al 2 zakdoeken volgesnotterd, was hysterisch aan het huilen en zelf kon ik er ook niet meer tegen. We zijn dan maar de zaal uitgeslopen.
En dus zitten we nu weer thuis. De kachel is aan, er staat iets lekkers op tafel en 'Princess Mia' doet haar best om de akelige ervaring te doen vergeten. En het lijkt haar wonderwel te lukken!
Maar zoals altijd proberen we toch weer wat positiefs uit de ervaring te halen: Puppie is vastbesloten om minder vlees te gaan eten. En dat kan ik, als vleesloze sinds bijna een jaar, alleen maar toejuichen!

Evangeline beslist...

... om vanaf vandaag de ik-vorm te gebruiken.

Véél te moeilijk om altijd de Evangeline-vorm te gebruiken ... en véél leuker om een eigen mening te hebben! 'Ik ben het waard!' (zeggen ze toch ook altijd in de clipjes van L'Oreal)

Guppybabies III

't is weer van dat... 25 jongelen ondertussen...

Yellowstone: The rough guide

Gisteren dees boekje als verjaardagscadeau van collegaatjes M., I. en V. gekregen. Een schot in de roos!

Klaar dus voor het serieuze planningswerk: wat willen we zien, welke hikes gaan we doen, en vooral: is onze conditie er klaar voor? Maw. tóch misschien nog wat gaan sporten vóór we serieuze wandelingen gaan doen...?
Bhwek... sporten is nooit Evangeline's favoriete tijdverdrijf geweest; er zijn véél leukere dingen te doen in 't leven! Maar nu misschien tóch maar doen..?

Zwembandjes

'Amai, zegt collega R. 'Een nieuw aquarium, een nieuwe printer, je wordt nogal verwend dezer dagen!'
Evangeline kijkt hem wat verdwaasd aan.
'En wat is 't volgende?'
'Zwembandjes!' zegt coördinator P. 'Zwembandjes!'
Nu is 't de beurt aan collega R. om wat verdwaasd te kijken.
'Ze is wat aan 't verzuipen in 't werk de laatste dagen' zegt coördinator P. ''Daar moeten we wat aan doen.'
Evangeline zucht opgelucht. Nu die zwembandjes nog zoeken...

Verjaardag!

Dit weekend jarig geweest.

Veel volk over de vloer, leuke cadeautjes, lekker eten... maar vooral héél veel lieve wensen van héél veel lieve mensen!
Dank je wel, allemaal!

Guppybabies II

'We mogen die guppies niet meer alleen laten in het weekend', zegt Evangeline.
'Waarom niet?' zegt collega R.
'Telkens als het weekend geweest is, kopen die babies!'
'Tja, wat doe je anders als je 2 dagen geen eten krijgt, zonder licht zit en enkel elkaars gezelschap hebt...'

Captain Wilmart

Het moet raar voelen, daar in die Tchadische cel voor Captain Wilmart. Dat is ver van zijn natuurlijke biotoop. Dat is geen oord voor hem...
Evangeline kent Captain Wilmart, nog van bij Sabena. Evangeline heeft vaak met hem gevlogen. Captain Wilmart was nog een échte, een captain van de oude stempel, kaarsrecht, kepie wat schuin op het hoofd, zelfverzekerd, wat uit de hoogte, très veille France ... maar steeds 'aan het hoofd van zijn bemanning', ook in de betekenis van 'steeds opkomen voor zijn bemanning': agressieve passagier, koffer kwijt, te weinig kamers in het hotel: Captain Wilmart vond altijd een oplossing en bleef bij zijn bemanning tot er een oplossing gevonden was. En dat was een fijn gevoel!
Zo deed Evangeline in een vorig leven eens een 'Brazzaville' met Captain Wilmart. Leuke bestemming vonden ze toen: hotel Intercontinental vlak aan de Congostroom, lekker zwembad, lekker weer en vroegere Franse kolonie, dus ook nog lekker eten. Op een avond zaten Evangeline en haar collega's voor een laat diner bij de plaatselijke chinees (inderdaad ook in Afrika vind je de lokale Ming Dynasty). Het was al érg laat toen ze buiten kwamen en direct was daar dat raar gevoel. Niemand meer op straat, pikdonker, muisstil... Na een tijdje kwam daar toch die verdwaalde taxi opduiken, taxichauffeur compleet in paniek... er had immers net een staatsgreep plaatsgevonden en niemand mocht nog op straat. Met veel gezeur, gesmeek en behoorlijk wat geld wou hij toch nog naar het hotel rijden. Helaas... onderweg werd de taxi aangehouden door een bende rebellerende soldaten, duidelijk dronken en duidelijk van plan hun nieuwverworven macht te gelde te maken. Papieren moesten de meisjes tonen. Papieren... niemand had papieren op zak in Afrika. Dat deed je toen gewoon niet. Tja... dan moesten ze maar mee naar 'le bureau'. Dat waren Evangeline en de collega's nu absoluut niet van plan. Dat was géén goed plan... zéker niet als de soldaten over hun training bij de Mosad beginnen en over wat ze wel eens graag met de meisjes zouden willen doen...Maar als ze al hun geld afgaven, dan was dat ook oké. Zo ging dat toen in Afrika: met geld kon alles... Om een lang verhaal kort te maken: met bibberende benen en compleet blut arriveren ze een half uur later in het hotel.
De volgende morgen aan het ontbijt, de staatsgreep was alweer voorbij, ook dát ging zo in Afrika, vertellen ze hun verhaal in geuren en kleuren.
'Hoeveel geld zijn jullie kwijt?' vraagt Captain Wilmart.
'Tja, behoorlijk wat, maar is niet erg hoor; we moeten tóch wat op dieet' zeggen Evangeline en de collega's gibberend want blij dat ze veilig aan dat ontbijt zitten.
'Hoeveel?' vraagt Captain Wilmart.
Wat aarzelend noemen de meisjes het bedrag. Captain Wilmart haalt zijn portefeuille tevoorschijn en geeft aan elk van de stewardessen het geld dat ze de vorige avond kwijtgeraakt waren.
De meisjes kijken verbaasd, maar ook wel stiekem opgelucht... 5 dagen water en brood leek niet écht aanlokkelijk.
Zou Captain Wilmart nu water en brood krijgen? Evangeline hoopt dat hij eerlijk en rechtvaardig behandeld wordt want dat er van zijnentwege kwaad opzet gemoeid is? Dat gelooft Evangeline niet...daar is Captain Jacques ne veel te sjieken tiep voor!
Good luck, Captain!

Warmbloedig spektakel

Mailtje van vriendin I. in de mailbox van Evangeline:
"Op zondag 18/11 zijn we met ons zessen ingeschreven voor een onvergetelijk gastronomisch spektakel waarbij warmbloedige tv-chefs voor ons een spetterende kookshow verzorgen en waarbij we tussendoor kunnen genieten van passionele dansdemonstraties en opzwepende Zuid-Amerikaanse ritmes.
Je snapt niet dat we dit al niet eerder gedaan hebben :-)"

Antwoord van Evangeline:
"Hoe, nog niet eerder gedaan? Bij ons in de keuken gaat het er elke dag warmbloedig, spetterend en passioneel aan toe... Bij jullie niet dan? ;-) "

Antwoord van vriendin I:
"Onze keukentafel is te hoog..."

Trouwfeest

Afgelopen zaterdag was het zover: het trouwfeest van vriendin V. Evangeline was zenuwachtig, benieuwd, ongeduldig.
Maar het was de moeite waard! Het was een gigantisch fantastisch ongelooflijk trouwfeest! De bruid en bruidegom straalden, de zaal, Theadrome was origineel, het walking dinner trendy en lekker. Maar bovenal was het weerzien met de vriendinnen verschrikkelijk emotioneel en tegelijk geweldig! Iedereen was er en iedereen was blij! Het leven is niet altijd voor iedereen even vriendelijk geweest de laatste jaren, maar zaterdag was alles puur geluk! Evangeline heeft genoten; gisteren deden haar kaken pijn van 't lachen en gibberen. Helaas deden niet alleen de kaken pijn, ook het hoofd en de maag en zowat alles... beetje kater, kent u dat? Maar ach, volgende lente komen de vriendinnen terug samen... een hernieuwing van 20 jaar vriendschap!

Eva de Roovere

Eva de Roovere is voor Liefste wat George Clooney voor Evangeline is: een lekker stuk dus en niet te versmaden. Dus heeft Evangeline voor Liefstes verjaardag een avondje Eva De Roovere cadeau gedaan. Geen avondje privé, hé, wel een ticket voor een concert in de Zuiderkroon in Antwerpen en niet alleen, hé, wel tesamen met Evangeline en Puppie. Gisteren was het zover: eerst een voormiddagje boekenbeurs, daarna wat slenteren door ''t Stad', lekker eten bij Lucy Chang en dan.. Eva.. in vol ornaat! En het was fantastisch! Wat een stem! Wat een madam! Het was pure poëzie op muziek gezet! En altijd weer die stem! Galmend, melodieus, lief, zacht, sterk, gigantisch... geen doorsnee commerciële muziek, wel pareltjes van verscheidenheid. Hoogtepunt voor Puppie was de signeersessie van Eva. Puppie's naam is namelijk niet alledaags en de gemiddelde mens struikelt wel eens over de schrijfwijze. Niet Eva. Eva schreef Puppies naam met veel zwier en veel liefs op haar CD. Puppie fier en Evangeline en Liefste ook! Eva heeft er eeuwigdurende fans bij! Nog zo van dat, Eva!

Zuidwest USA 2008

Okay, sinds eergisteren zijn zowel Connections, Avis en Delta Airlines een ietsiepietsie rijker geworden, maar 'At Evangeline's' zijn ze nóg een beetje happier vermits sinds hetzelfde moment eigenaar van:

- 3 heen en terug vliegtickets naar Salt Lake City
- een autohuurvoucher voor een 'intermediate' car voor 3 weken...

En dit allemaal voor augustus 2008.

Joepiee!!!

Puppie

Sinds vorige week heeft Puppie 'blokjes': u kent dat wel, die ijzeren dingetjes die op de tanden geplakt zijn ter bekoming van een Hollywoodsmile. Die dingen dus.

Ze praat sinds wat raar, poetst de tanden alsof haar leven er van afhangt, heeft soms wat moeite met eten... maar is er oh zo schattig mee. En het leuke is: ze zíet er niet alleen meer als een tiener uit, maar gedraagt zich ook meer als een tiener!

Dat is voor Evangeline en Liefste soms vreemd opkijken, maar ook vreemd prettig. Het brengt een nieuwe wereld in huis, een nieuwe vibe. En terwijl de barbies en de baby born nog altijd in de bovenste schuif liggen, maken we nu ook kennis met jumpen, de joepie, op het hoekje blijven staan babbelen na school en nog wat van die dingen. En dat vinden we tot nu toe 'kei'boeiend!

Lucky girl

In het dagelijks leven werkt Evangeline voor een groot softwarebedrijf in Kontich.

Ze doet daar overkoepelend werk voor de hele groep, maar ook een aantal specifieke opdrachten voor een 5-tal deelbedrijven.

En dat geeft een onverwacht aantal héél leuke voordelen: zo is er het jaarlijkse sinterklaasfeest en het personeelsfeest van de hele groep waar Evangeline graag aan deelneemt. Maar zo gaat ze ook met het ene deelbedrijf volgend jaar een shortski doen en wordt ze vandaag uitgenodigd voor het kerstfeest van een ander deelbedrijf... How lucky can one be!!!

Guppy-babies

Vorige week donderdagavond op kantoor:

'De Guppies zijn ziek' zegt collega H.
'Wadde???'zegt Evangeline.
'Ja, kijk maar, ze hebben witte stip'. Evangeline schrikt, kijkt en constateert. Inderdaad, enkele guppies zijn gesierd met witte stippen.
'Dat is dodelijk als je er niets aan doet.'
Even googlen leert dat collega H. niet overdrijft. Dus snelt Evangeline na kantooruren nog snel naar Aveve op zoek naar medicijn tegen witte stip.
'Dat hebben we niet' zegt Aveveverkoper. 'We mogen dat niet meer verkopen, dat vind je enkel nog in de apotheek'. Dus rijdt Evangeline nog vlug naar de eerst vindbare apotheek in far far away Edegem. 'Tja', zegt apothekeres, 'ik heb dat ooit in mijn studententijd moeten maken, maar zo standaard hebben we dat niet in huis. Je moet daarvoor naar een aquariumhandel.' Evangeline krijgt een ver vankastjenaardemuurgestuurdworden-gevoel, maar aanhoort aandachtig de wegbeschrijving naar de dichtsbijzijnde aquariumwinkel.
'Iets tegen witte stip', zegt Evangeline.
'Oh', zegt aquariumwinkelman. 'Geen probleem, 16 druppeltjes om de dag 2 keer na elkaar en ze zijn er vanaf'.
Evangeline knikt, betaalt en rijdt terug naar kantoor. 16 druppeltjes dus... en overmorgen nog eens. Evangeline is er niet gerust in, maar bedruppelt gedwee de beestjes. En nu maar afwachten...

Maandagmorgen

Evangeline rijdt met een klein hartje naar kantoor... en snuffelt voorzichtig bij het binnenkomen. Riekt ze daar een dodevissengeur? Is er nog enige beweging in het aquarium?
Ze doet het licht aan, tuurt voorzichtig door het glas... en wat ziet ze? Niet zomaar 12 vissen, maar zomaar eventjes 20 stuks!! Niks geen witte stip meer, niks dode guppies. In de plaats krijgt Evangeline er 8 guppy babies bij. En dat is zondermeer miraculeus.

Immers:
- de mannetjesguppies en de vrouwtjesguppies zaten apart bij de aankoop
- de aankoop dateert van 1 1/2 week geleden
- guppies hebben een draagtijd van 8 weken

Oftwel:
- hebben we hier te maken met een onbevlekte ontvangenis
- zijn het superguppies en hebben ze een draagtijd van 1 1/2 week.
- hebben ze ons in de guppywinkel wat wijsgemaakt en hebben we reeds zwangere guppies gekocht.

De kantoorgemeenschap gokt op de laatste optie alhoewel de eerste hen ook tot fantastische verhalen aanzet... Evangeline luistert en lacht... het blijft leuk! Zomaar jong leven op kantoor terwijl je het niet verwachtte!

Hier was Evangeline in 't weekend

Oudleerlingendag... Timewharp... of zoiets... Starten met een eucharistieviering, liedjes zingen in de mis, 4 euro voor een kop koffie uit een ijzeren kan met een stuk abrikozentaart, verdwalen in de gangen en dan weggestuurd worden door een kromgetrokken nonnetje met opgeheven vingertje... dat kan enkel in een katholieke meisjesschool... maar 't was oh zo 'sweet memories'...

Limburgs

‘Hoe komt dat toch?’ zegt liefste. ‘Nu werk je sinds kort in Antwerpen en ik heb je nog nooit zó erg limburgs horen praten’.
‘Wa bedoeoeoelt geeeee?’ zegt Evangeline.
‘Awel, hoor je dat zelf nu niet? Je zingt zoals 20 jaar geleden.’
‘Jaaaaa, ik kan daaar oook niks aan doeoen’ zegt Evangeline. ‘Mijne collega links van mij en mijne collega tegenover mij en dan nog een beetje verder rechts de heeeele taaaafel, die zijn allemaaaaal van Limburg.’
‘En dat in Antwerpen', zegt Liefste. 'Jullie hadden blijkbaar nog niet genoeg aan Leuven..'
' De blijde boodschap kan niet genoeg verkondigd worden' zegt Evangeline gniffelend.

Operatie Guppy II

Operatie Guppy geslaagd!

Er prijkt in Evangeline's kantoor nu een bak water van 30 liter met wat versiering (planten en een stok enzo..), 6 guppy's, 4 neons en een ruitenkuiservis!

En wat hebben we geleerd...?

- dat er per mannetjesguppy minstens 2 vrouwtjesguppies moeten zijn wegens véél gyppytestosteron
- dat je niet zomaar het aquarium met kraantjeswater mag vullen want dat dat giftig is voor de guppies en dat je in de aquariumwinkel geschikt aquariumwater kan kopen
- dat guppies een serieuze voortplantingsdrang hebben, maar dat de populatie binnen de perken blijft wegens guppykanibalisme
- dat neonvisjes minstens met 4 en nog liever met 10 zijn anders voelen ze zich eenzaam
- dat een ruitenkuiservis wel handig is omdat je dan zélf minder moet kuisen (yeah)
- dat een aquarium geen rechtstreeks zonlicht verdraagt want dat de hele toestand anders direct groen wordt
- dat er méér werk aan is dan je denkt....

Hé, Hé: Evangeline heeft de voorbije dagen al meer guppygoeieraad gekregen dan babygoeieraad zo'n 12 jaar geleden en dat was al zo ... bwurkh wegens uitdeorenkomend...

Maar de guppies zullen er wel bij varen! Gisterenavond waren ze nog 'alive and kicking'. Evangeline kijkt al uit naar morgen!

Blut

'Volgens mij heeft die Russische maffia mijn rekening ook geplunderd', zegt Evangeline.
'Hoe?' Liefste schrikt even.
'Ja, hoe kan dat nou? De maand is nog maar een week bezig en ik ben nu al blut.'
'Maar je bent zaterdag wel deftig gaan winkelen. Hoeveel zakjes had je wel niet bij?'.
'Oké, oké, ik zwijg al...'

Operatie Guppy

Nu is Evangeline’s kantoor zo wat van het gewone type: landschapskantoor, tafels, bureaustoelen, dossierkasten en hier en daar wat groen om het op te fleuren. Dat vindt Evangeline maar zozo. Dat is héél erg zen. Dat is zo wat saaitjes. En dus doet Evangeline haar beklag bij collega C. ‘Ik wil het wat fleuriger.’ zegt Evangeline. ‘En aan wat had je gedacht?’ ‘kweetnie, ik vind het aquarium bij K. op kantoor wel leuk’. ‘Maar dan schaf je je dat toch aan?’ ‘Hmm, toch misschien even afchecken bij coördinator P. ‘ ‘Lijkt me peanuts, zegt C.’

Nu is collega C. van het aanpakkerige type, wat sneller ook dan Evangeline. Dus als Evangeline een half uurtje later met ‘ikmoetjewatvragendushebikwatlekkersbij’ koffie en een koekje bij coördinator P. aan zijn bureau staat, is ie al helemaal op de hoogte. Alleen wéét Evangeline dat niet.

‘Ik moet je wat vragen’ zegt Evangeline. ‘Shoot me’ zegt P. ‘Ik zou het hier wat willen opfleuren’. Er verschijnt een monkelend lachje. ‘En aan wat had je gedacht?’ ‘Iets kleurrijks, iets rustgevends, iets...’ De hele kantoormeute, óók op de hoogte, volgt ondertussen gespannen het gesprek. ‘Iets dat leeft, iets dat beweegt,...’ ‘Toch geen aquarium, hé?’ zegt P. ‘dat komt hier niet binnen, geen aquarium, dat nooit’. Evangeline’s moed zinkt haar in de schoenen. Razendsnel probeert ze de geschikte strategie te bedenken want dat aquarium moét er komen. Nu is P. helemaal de slechtste niet én Evangeline niet op haar hoofd gevallen. Bovendien begint er hier en daar iemand te gniffelen. Evangeline kijkt eens rond .... en dan valt ie. Ondertussen komt collega C. glunderend binnen. Evangeline zucht opgelucht. ‘Waar wil je ‘m zetten?’ vraagt P.

Evangeline is gelukkig. En Evangeline niet alleen. De hele mannengemeenschap op kantoor ziet die vissen wel zitten. Er wordt al druk gesproken over schoonmaakbeurtrol, etengevenbeurtrol, waterverversenbeurtrol. Collega C. laat er ook geen gras over groeien. Morgen gaan Evangeline en C. dus dat aquarium kopen. Met alles er op en eraan. Mét vissen en mét water. Operatie Guppie dus.
Morgen het vervolg.

Cadeau

Vandaag kreeg Evangeline een onverwacht fantastisch cadeau in de bus: een trouwuitnodiging! Niet zomaar een trouwuitnodiging, wel die van vriendin V. Vroeger 2 handen op 1 buik, maar door de toestanden van ’t leven elkaar ondertussen meer dan 10 jaar niet gezien.
En nu nodigt ze Evangeline uit. En dat vindt Evangeline een groot geschenk! Een geschenk dat dierbare herinneringen aan vroeger oproept en dat mooie dingen voor de toekomst belooft. Wedden dat V.de hele vriendinnenbende van vroeger uitgenodigd heeft? Wedden dat er niks veranderd is als de vriendinnen elkaar terugzien?
En zoiets vind Evangeline fantastisch!
Er staan mooie dingen te gebeuren...

Mattafix - Living Darfur

Vanmorgen gehoord op de radio... gelukkig zat Evangeline in de auto anders was ze van haar voeten gevallen. Zó'n mooie muziek! En zó volledig Afrika, met geur en geluid.

En daarbovenop nog voor een goed doel. De volledige opbrengst gaat naar Oxfam voor steun aan de vluchtelingen van Darfur.

Wat moet een mens nog meer hebben zo 's morgens om 6uur in de auto...

27,5 to go!

Volgens een uitgave van de Vlaamse Overheid ‘Een 60-plus gids: ouder worden heeft nog toekomst’ zal de gemiddelde vlaamse vrouw zich nog goed voelen (of de beperkingsvrije levensverwachting) tot haar 69,5 jaar. Dat betekent dat Evangeline volgens de statistieken nog 27,5 jaar beperkingsvrij leven te gaan heeft.

27,5 jaar! 27,5 jaar om :

- Liefste en Puppie nog héél veel te knuffelen
- de Kilimanjaro te beklimmen
- nog eens met de Queen Mary 2 een transatlantische oversteek te maken
- samen met Puppie over de Golden Gate Bridge in San Francisco te fietsen
- een huis in Leuven te kopen en te renoveren
- de mooiste foto’s te maken (en te publiceren?)
- een ezel te kopen
- elk jaar een verjaardagsfeest te organiseren
- nog heel veel te bloggen
- nooit meer vlees te eten
- veel te reizen en tóch iets aan de CO²-uitstoot te doen (het eeuwige dilemma...)
- Liefste te overtuigen om een nieuwe vloer te plaatsen (liefst parket)
- héél misschien graag te leren fietsen
- Puppie te zien opgroeien tot een leuke vrouw
- te blijven genieten van de job (maar geen 27,5 jaar ;-)
- meer bezoekjes te brengen aan vriendin R. in Breda
- elk weekend te genieten van de (dikke) weekendkrant met Liefste op het terras
- nooit meer ziek te worden
- het geluk te beseffen en er van te genieten....

Zouden we allemaal niet eens beginnen met dat laatste?

Aan zee

Vorig weekend lekker gewandeld en uitgewaaid aan zee. Van links naar rechts: Paul, Liefste, Evangeline, Puppie en Magda.

En na de wandeling:

Eigen stoef stinkt niet!

"SecretarialCareers.co.uk, launched Secretarial Careers Awareness Week from Monday 17th September to Friday 22nd September.

The week is aimed at highlighting the massive role that secretaries, Personal Assistants and office managers play in the office and the economy. They have conducted loads of research that have shown that not only are PAs and secretaries neglected and underestimated but that they are essential for senior management to function in the workplace."

Yellowstone

Evangeline reist graag, Puppie ook. Liefste wat minder. Maar met wat lieve woorden, steekhoudende argumenten en knipperende reeënoogjes (van Puppie) is ie meestal wel te overtuigen. En dus hebben Evangeline en Puppie érg hun best gedaan voor de reis van volgend jaar. En guess what?? Het is gelukt!!! Volgend jaar gaan we voor 3 weken naar het Westen van de States. We starten in Salt Lake City, rijden naar Yellowstone, zakken dan terug af naar het Zuiden om daar de 5 grote nationale parken van Utah te bezoeken.

Als Evangeline het op deze blog het de voorbije weken wat liet afweten, dan weet u hoe dat komt. Die steekhoudende argumenten, hé... dat doe je niet zomaar tussendoor ;-)

Digitale fotografie I

Sinds een week of 3 gaat Evangeline op vrijdagnamiddag naar de fotografieles. Een Nikon D70, tweedehands aangekocht, vertoont immers verbazend veel knopjes met verbazend veel functies en Evangeline wil nu eindelijk eens het fijne weten van de magie van de sluitertijd, het diafragma (oh yeah), de witbalans en de belichtingstijd. Op naar de cursus Digitale fotografie I dus. En aangezien Evangeline op vrijdagnamiddag vrijgesteld is van noeste arbeid voor haar werkgever, werd het dus Digitale fotografie I op vrijdagnamiddag.
Tot daar de fun. Nu de werkelijkheid.

Eerste les:
‘Je neemt je camera toch niet mee?’ zegt Liefste. ‘Jawel’, zegt Evangeline. ‘Hoef je niet te doen, de eerste les is immers toch enkel theorie’
‘Okay, mijn liefste, je zal wel gelijk hebben’. Evangeline neemt dus geen camera mee. Foute beslissing! Helemaal fout!! De eerste les wordt er al meteen naar buiten gegaan. Het klasje moet leren van zijn fouten. Geen fouten voor Evangeline dus wegens geen camera. Ook wel eens lekker!

Tweede les:
‘Je zit op mijn plaats’ zegt Jean.
‘Ik wist niet dat er hier vaste plaatsen zijn’ zegt Evangeline.
‘Ik zat daar vorige week, dus is dat mijn plaats, niet?’
Tegen die logica valt niets in te brengen dus verhuist Evangeline naar een andere plaats achteraan in de klas. Niets aan de hand ware het niet dat de leraar achteraan in de klas een wit en een zwart blad gehangen heeft die beiden gefotografeerd moeten worden. En vermits Evangeline zich daarvoor gewoon van haar stoel moet heffen, is dat klusje vlug geklaard. Dacht u. Dacht Evangeline. Mis dus. Robert spurt naar achteren. ‘ Ik was vandaag als eerste in de les, dus wil ik mijn taak als eerste beginnen’. Jeanine volgt; ze struikelt bijna over een rondslingerende handtas, maar raakt uiteindelijk toch als tweede aan de witte en zwarte pagina. Maar daar komt Chris. ‘Ik heb vorige week al héél lang moeten wachten om mijn foto’s op te laden, dan mag ik nu toch wel vóór jou’ zegt ze tegen Jeanine. De twee dames starten een verbaal gevecht in regel. De leraar moet ingrijpen.
U denkt dat Evangeline tussen een bende kleuters terecht gekomen is? Neen dus, de gemiddelde leeftijd schommelt waarschijnlijk rond de 65 jaar. Verstandige mensen denkt u dan. Niets van. Evangeline bekijkt het met lede ogen. Als Evangeline binnen zo’n jaar of 20 één van bovenstaande gedragingen vertoont, dan mag u er op kloppen! Beloofd!

Radio 1

Zo'n 3 dagen per week rijdt Evangeline naar haar werk in Kontich, zo'n 59 km van huis en in de spits toch minstens een uurtje autorijden. Dat vindt Evangeline niet erg. 's Morgens rustig de tijd om de dag voor te bereiden, 's avonds de tijd om te 'unwinden', maar dan liefst met informatieve, boeiende radio.


Maar wat is er sinds gisteren gebeurd?!? Radio 1 heeft zijn programmatie compleet omgegooid: een nieuwe radio met veel jingles, oppervlakkige informatie, slordige presentatoren en vooral zonder goeie ouwe Bart Sturtewagen met de dagelijkse krantencommentaren. Kortom, verkleutering alom. Evangeline is ongelukkig, maar vooral boos. Ze is de weg kwijt op de radio en vindt dat absoluut niet leuk. Zij niet alleen trouwens. Op het forum van de Standaard zijn er meer luisteraars die hun ongenoegen uiten. Evangeline gaat dat ook doen. Nèh! Moeten ze maar wat meer respectvol omgaan met haar belastinggeld.


Doet u ook mee?

Moeders en dochters

'- Dat is nu toch spijtig. Nu kom je net van Gasthuisberg en oma vraagt niet eens hoe het geweest is?' zegt Puppie.

' Mmmh...' zegt Evangeline.

Evangeline zwijgt wijselijk. Ze worstelt al sinds mensenheugnis met een moeilijke moeder-dochterband en wil die genen liever niet doorgeven.

'- Oma heeft een moeilijke jeugd gehad en kan daar nog altijd niet over, daarom is ze zo vaak met zichzelf bezig en niet met anderen'.

'- Maar als je dochter kanker heeft gehad, dan ben je toch berebezorgd?'

'- Ja... maar ik ben dat al gewoon.'

'- Neen, mama, dat maak je me niet wijs, je hebt tranen in je ogen.'

'- Ja, schatje, je hebt het in dit leven niet altijd zoals je het wil en je moet het doen met de ouders die je gekozen hebt en soms begrijp je zelf niet altijd waarom je die gekozen hebt'.

'- Da's waar, mama, maar uiteindelijk ben je wél degene die je geworden bent net omdat je die mama gekozen hebt, niet? En daar kan ik maar blij om zijn, want je bent de beste mama die er is!'

Is ze niet geweldig, mijn Puppie?

Evangeline goes Gasthuisberg

'- Hoe voelt ge u?' zegt Professor Dokter N.
'- Heel goed, fantastisch, kan niet beter!' zegt Evangeline
-'Vermagerd de laatste tijd?'
- 'Neen, helemaal niet; integendeel, zelfs een beetje verdikt'
-' Dan zit de eetlust wel goed?'
- 'Oh ja, héél goed, ik zou de hele dag kunnen eten zonder stoppen.'
- 'Nog ergens pijn?'
- Neen, nergens, alles voelt prima.'
-' En met de vermoeidheid?'
-' Nooit vermoeid, ik heb superveel energie, zou eindeloos kunnen doorgaan.'

Zo'n kleine 3 jaar geleden werd Evangeline zo maar plotsklaps gebombardeerd tot borstkankerpatiënte; zonder noemenswaardige waarschuwing, zomaar... op haar 39ste verjaardag. Na de schok werd ze meegesleurd in het complete plaatje van chirurgie, chemotherapie en radiotherapie. Het voelde allemaal compleet gesjeesd, maar ondertussen is Evangeline volledig terug bekomen. Ze voelt zich zelfs beter dan voorheen; heeft terug een hele bos haar, een mooiere huid, tonnen energie en een andere kijk op de dingen. Maar om de 6 maanden zijn daar die controles...

En dat voelt voor Evangeline telkens weer als een examen. Als ze maar de goede antwoorden geeft, dan is er niks aan de hand; dan verschalkt ze die kanker. Dan scoort ze 10 op 10 en dan is de kanker weg!! Maar zo werkt het natuurlijk niet. Niet enkel de kanker, maar ook lieve prof N. is niet te vermurwen met wat 'feel good'-praat. Uit met die bloes en wat luisteren, voelen en tasten .

'Mmm... het ziet er allemaal goed uit'.
'Fijn! ... dan heb ik dus niets meer te vrezen en ben ik kankerpatiënte af?'

'-Tja, dat kan ik ook niet zeggen, maar het ziet er allemaal prima uit!'

Altijd weer probeert Evangeline de dokter definitieve genezing te ontlokken, maar telkens krijgt ze het deksel op de neus. De tijd zal het uitmaken, zeker?
Nog wat bloed prikken en dan zit het er weer voor een half jaartje op. Gauw weg dus maar uit Gasthuisberg en ff lekker stadten. Sometimes a girl needs to spoil herself!

Evangeline goes back in time

Eergisteren, zondag, is Evangeline met Liefste en Puppie terug naar haar 'roots' geweest. Ze komt daar weliswaar wel meer, maar deze keer was het toch met een speciaal doel. Op zondag kon het publiek immers, in het kader van 'Waterschei in de kijker' een bezoek brengen aan het mijngebouw in Waterschei. En aangezien Evangeline's papa daar jarenlang gewerkt heeft, wou Evangeline nog eens 'back in time'.

Eén keer immers was ze daar al eens geweest, als jong meisje, tesamen met de papa. En dat heeft toen behoorlijk wat indruk gemaakt. Het mijngebouw alleen al, met zijn monumentale traphal, de art deco elementen, de badzaal, het was wel wat! Het begon allemaal goed, op zondag. Eerst een mooie fototentoonstelling, met foto's van de mijnhuizen (ja, daar hebben we nog gewoond!!), de Welvaart: winkel met koloniale waren, het Casino ... allemaal zoals Evangeline het zich herinnerde. Daarna werden de bezoekers naar buiten geleid, en werd het hele verhaal van de bouw en de gloriejaren van de mijn verteld. Maar helaas restten er enkel nog de verhalen: immers (bijna) alles was afgebroken. Eén schachtbok en wat betonnen constructies die ooit deel uitmaakten van het hele mijncomplex. En alhoewel het hoofdgebouw van buiten prachtig gerestaureerd is, gezandstraald en met nieuwe ramen, is binnenin alles weg! Gewoon helemaal leeggestript! Na het débacle van de Limburgse mijnen wou men daar een automuseum maken, maar (ook) dat is er nooit gekomen.
Evangeline was verdrietig: zo weinig respect voor historisch erfgoed, zo weinig respect voor wat er ooit geweest is. Maar bovenal was Evangeline triestig omdat ze hoopte papa's bureau nog terug te vinden. Maar dat heeft dus niet mogen zijn...


Toch nog enkele foto's van de buitenkant:

In memoriam: Jos Brink

Jos Brink is dood. En dat maakt Evangeline verdrietig. Want Evangeline hield van theatermaker Jos Brink. En die liefde dateert al van héél lang geleden.

Héél lang geleden immers had Evangeline's papa de eerste videorecorder van de hele buurt. En die werd deftig uitgetest. Film, theater, show, ... alles met maar enige amusementswaarde belandde op VHS-videobanden. Zo verging het ook de musical 'Maskerade', van Tekstpierement, het theatergezelschap van Jos Brink en Frank Sanders. Evangeline en haar zus hebben die band grijsgedraaid. Uren en uren hebben ze naar 'Maskerade' gekeken en gelachen. Elke joke, elk liedje, elk dansje kenden ze van buiten. Er werd al met de jokes gelachen vóór ze uitgesproken werden. En stiekem droomden de zussen om ook ooit in Jos' armen te liggen (wat waren ze naïeeeef!?!)

De sympathie voor Brinks werk is steeds gebleven, alhoewel Evangeline het niet zo had voor de commerciële TV-shows die Jos presenteerde. Toch blijft ze hem een warm hart toedragen!

Dank je wel, Jos, voor die uren plezier die Evangeline dank zij jou beleefd heeft. Het ga je goed daar aan de overkant!

Evangeline goes 'Jazz Middelheim'

'- Ze hebben hier precies mooiere mannen dan bij ons.' zegt Puppie.
'- Mmmmm...' zegt Evangeline terwijl ze rondkijkt en geniet.




Gisteren zijn Evangeline, Liefste en Puppie naar Jazz Middelheim in Park Den Brandt in Antwerpen geweest. Wow, was dat effe jazzie! Mooie omgeving, leuke sfeer, fantastische muziek.

Het had nochtans wat voeten in de aarde gehad. Puppie, bijna 12, heeft neefje en nichtje swingend op Pukkelpop en dan is het toch absoluut oncool om op familiebezoek te moeten vertellen dat je met je ouders naar dat 'bommafestival' Jazz Middelheim bent geweest. Ze wou dus niet. Evangeline zag haar leuke avond de mist ingaan en begon lichtjes te borrelen, gelukkig is daar Liefste, met zijn kalme overtuigingskracht en zachte hand.

Jazz Middelheim dus. Het had een paar graadjes warmer mogen zijn, maar de rest was perfect. Evangeline heeft vooral genoten van Buscemi: lekker vette, funky sound. Evangeline keek erg uit naar het gastoptreden van Fay Lovsky: maar dat viel ff tegen, seg! Weinig muziek en ze doet nog altijd zo raar met haar handjes.

Toots Thielemans, 85 ondertussen, maar absoluut sjieke meneer zoals gewoonlijk.

Ook Liefste genoot: vooral toen hij vriend A. even ging opzoeken in de VRT captatiewagen: al die knopjes en electronica! Watertandend kwam hij buiten.

Supergeslaagde avond dus. Waarom doen ze dat niet elk jaar?

Evangeline 's collega's

Vanavond is collega F. met zijn verloofde T. een avondje komen buurten bij Evangeline.

Eigenlijk niet gewoon buurten: collega F. meet zijn kennis as. maandag in een pilootopname van het nieuwe VT4-programma 'Wie is er slimmer dan een 10-jarige?' en kwam 'Puppies' studiemateriaal uit het 5de leerjaar ophalen. Jawadde dadde: de parate kennis van Evangeline blijkt toch niet meer zo super te zijn: dringend tijd om nog wat bij te studeren!

Gelukkig bracht de Sauternes troost en soelaas en is het een supergezellige avond geworden.

Dank je wel F. en T. : jullie zijn lieve vrienden! Evangeline verheugt zich al op jullie huwelijksfeest!

Evangeline heeft een MP3-speler

Vorige week heeft Evangeline een MP3-speler gekregen, geruild eigenlijk.

Dochter Puppie had er ééntje van 256 Mb gekregen, maar wou toch graag wat meer geheugen. En wat doet een goede moeder dan: die koopt een nieuwe met 1Gb en houdt de 256 Mb voor haarzelf met de gedachte dat voor een ouwe taart met weinig muziekkennis dat wel ruimschoots volstaat.
Neen dus! Evangeline heeft zich op Limewire gestort (met dank aan T. voor de hulp bij het installeren) en heeft de ene ontdekking na de andere gedaan, tot een kot in de nacht. Waaw! Zo veel schone muziek. En zo weinig geheugen. Ze heeft dus moeten selecteren en skippen en schrappen. Met gevolg dat ze nu zo’n 50 liedjes gedownload heeft die ze écht graag hoort. Is best wel confronterend, hoor! Want dat is Evangeline! In die 50 liedjes. Dat zijn de liedjes die zowat de rode draad vormen door haar leven.

Ze was zelfs een beetje verlegen om de lijst aan Liefste te tonen, zo persoonlijk is die lijst.

Herkennen jullie dat? Enfin, desalniettemin vind Evangeline zo’n MP3-speler dé revelatie van het jaar . En die 256 Mb? Die probeert ze terug te ruilen met lieve Puppie. Helaas trapt Puppie d’er niet in!

Evangeline goes London.

- 'Mijn soustiens zijn versleten.'
- 'Koop er dan wat nieuwe' zegt vriendin P.
-'Ja, maar ze komen van bij Marks&Spencer en die zitten nie meer in Brussel'
- 'Maar die zitten wel in Londen'
- Zullen we ...?'

En zo zijn Evangeline en vriendin P. vorige vrijdag een dagje gaan shoppen in Londen. Yihaaa!!
Koffieke in 't Zuidstation, Eurostarreke, metrooke in Londen. En dan... de shops!!

Marks&Spencer, The Gap, Harrods, Selfridges: we did them all!! Met de geweldige oogst van: 12 onderbroeken, 2 soustiens, 1 T-shirt voor Puppie en 1 doos thee! Budget wou nie mee... Londen is fantastisch, supervibes in die stad... maar ZOOO duur! Die zijn helemaal op hunne kop gevallen zeker. Meer kon er écht nie af, hoor. Gelukkig zijn de musea in Londen (bijna) allemaal gratis en zo hebben Evangeline en vriendin P. ongelooflijk genoten van de The Wallace Collection. Een gigantisch huis vol, vooral 18de eeuwse, kunst. Ze hadden er niet genoeg muur om al hun schilderijen aan te hangen. Echt een verborgen juweeltje!
Enfin, aanradertje, zomaar voor niks!

Daarna hebben Evangeline en vriendin P. nog wat rondgestruind in Covent Garden. Very trendy, ... very expensive!



Gelukkig hadden we die Eurostar al op voorhand betaald!

'- We moeten dit nog eens doen.'
- 'Hoe snel kan dat voor jou?' vraagt Evangeline
- 'Waarom?'
- 'De onderbroeken zijn te klein'!!

Let's start the show!

Okay! Vandaag begin ik er aan!! My very own blog!! Niet dat ik de wereld iets bij te brengen heb, maar als ik zie wat voor 'crap' bloggend Vlaanderen alreeds publiceert, dan heb ik niets te verliezen.
Geen wereldschokkend nieuws dus (ja, oké, haak maar af, bullshitzoekend publiek, de Dag Allemaal heeft meer te vertellen en dat voor de luttele som van slechts 49 EURO voor 26 nummers).
Let's face it: ik ben zo stilletjesaan behoorlijk fourty-something, heb een gewone, maar keileuke job, mijn eigen George Clooney in huis en een dochter die prépubert. Heb ik iets te vertellen? Mmmh, ik geloof het wel. Het enige voordeel van dat fourty something is dat je zo stilletjesaan een eigen kijk krijgt op de dingen. En die kijk, mijn lieve lezers, die deel ik vanaf vandaag met jullie.
Geniet ervan!