Kylie Minogue

Volgend jaar komt Kylie Minogue naar België. En ook al zou ik haar muziek graag horen, ik zou nog niet gaan. Ik heb namelijk iets tegen Kylie. Ze maakt aardige liedjes, het is een schoon madam en voor haar figuur zou ik een figuurlijke moord plegen, maar haar eindeloze geëmmer over haar borstkanker komt me stilletjesaan de strot uit. Hoe lang is het nu geleden dat ze ziek werd? Iets meer dan 2 jaar? En nog altijd melkt Kylie haar miserie uit... Hoe erg het toch wel was... en dat ze toch zo blij is dat ze terug is... en dat ze er sterker uitgekomen is... en dat haar muziek nu zoveel beter is... en dat ze zichzelf heeft leren kennen.
Ik mag mezelf ervaringsdeskundige noemen en ik kan me zo wel wat inbeelden hoe Kylie zich voelt, maar Kylie mag nu stilletjesaan een niveautje hoger stappen, lijkt me, weg van het ikke, ikke, ikke, maar verder naar: 'Wat kan ik daar nu mee doen naar anderen toe.'
Ik heb gewone vrouwen gezien, ex-borstkankerpatiënten, die in het ziekenhuis bij pasgeopereerde borstkankerpatiënten hun hand komen vasthouden en zeggen: 'ik weet hoe rot het is, hoe ellendig je je voelt, hoe je zelfvertrouwen een knauw heeft gekregen, maar ik beloof je dat er een dag komt dat dit allemaal achter de rug is, dat je terug met sterretjes in je ogen loopt... dat je weer je ouwe ik wordt, maar dan nóg beter'. Ik heb in het inloophuis van de Vlaamse Liga tegen Kanker ex-borstkankerpatiënten gezien die luisteren, die helpen, die zeggen: 'ja, ik weet dat die pruik pokkevervelend is, maar er komt een dag dat je terug nieuw haar krijgt en ik beloof je dat het mooier wordt dan voorheen.'
Hele gewone vrouwen, maar vrouwen die het verschil maken, die over hun eigen ellende heen gestapt zijn en iets met hun ervaring willen doen; die die ervaring willen ombuigen naar iets positiefs en daar anderen in willen laten delen.
En dat mis ik bij Kylie... Nochtans heeft ze door haar enorme populariteit een beentje voor. Zij kan niet alleen het verschil maken voor enkele vrouwen, maar voor heel veel mensen. Wanneer je in onze maatschappij op de eerste rij staat, zoals Kylie, dan heb je de maatschappelijke plicht om ook om te kijken naar diegenen die op de achterste rijen staan.
En dat is helemaal niet moeilijk. Want in deze overgemediatiseerde wereld hoef je als popster, acteur of whatever, maar even te zuchten en de hele wereld heeft het gehoord. En dat biedt kansen. Maar daar is ons Kylie nog niet aan toe. Spijtig. Maar moest je volgend jaar naar haar concert gaan in het Sportpaleis, doe haar tóch maar de groeten van mij... en fluister haar even mijn blogadres in haar oor!